وب نوشت های یک بیش فعال فرهنگی

برای اهل تجربه، کاملا آشکار است که فرصت امری است نایاب و زودگذر. در حدیث نبوی صلی الله علیه و آله، به این مسأله اشاره شده است.[1] به دست آوردن زمان مناسب برای هر برنامه­ ی فرهنگی و تبلیغی، درایت خاص نیاز دارد. چرا که شتاب پیش از توانایی بر کار، وسستی پس از به دست آوردن فرصت از بی خردی است.[2]

فرصت به دست آمده گاه از حیث زمان است و گاه از حیث مکان. زمان اجرای بعض طرح های تبلیغی و فرهنگی محدود به دوره­ ی خاصی است و گذر از آن دوره اتلاف هزینه و وقت بدون توان توجیه می باشد.

از امام صادق علیه السلام نقل شده است که ایشان فرمودند: هر مؤمنی که حقی را ضایع کند خداوند به او در باطل به مقدار دو برابر اعطا می­ کند. هر مؤمنی که از معونت برادر مسلمانش و برآورده کردن حاجت­ هایش امتناع کند، چه حاجتش برآورده شود و چه نشود، خداوند او را به برآورده کردن حاجت غیر مؤمنی مبتلا می­ کند و در این عملش پاداش نمی ­برد، و هیچ عبدی نیست که از انفاق مالش در راه مورد رضایت خدای متعال بخل نمی­ ورزد الا اینکه خدای متعال او را به انفاق چند برابر آن در راه سخط خودش مبتلا می­ کند.[3]

در توضیح این روایت، توجه به این امر لازم است که گاه وظیفه در قبال دین، امری است که با شخصیت تصویر شده از یک شخص یا یک سیستم فرهنگی منافات دارد، لذا از آن روی گردانده می­ شود. همان طور که در امر فعالیت برای کودک از بعض شخصیت­ ها و مراکز، بر خلاف انتظار، دیده شد.