داستان فرار از جهنم: قسمت هفتم

( قسمت هفتم: زندان بزرگسالان )

.

هر شب که چشم هام رو می بستم با کوچک ترین صدایی از خواب می پریدم ... چشمم که گرم می شد تصویر جنازه ها و مجروح ها میومد جلوی چشم هام ... جیغ مردم عادی و اینکه با دیدن ماها فرار می کردن ... کم کم خاطرات گذشته و تصویر آدلر و ناتالی هم بهش اضافه می شد ...

.

.

 فشار عصبی، ترس، استرس و اضطرابم روز به روز شدیدتر می شد ... دیگه طاقت تحمل اون همه فشار رو نداشتم ... مشروب و مواد هم فقط تا زمان خمار بودن کمکم می کرد ... بعدش همه چیز بدتر می شد ...

.

.

 اونقدر حساس شده بودم که اگر کسی فقط بهم نگاه می کرد می خواستم لهش کنم ... کم کم دست به اسلحه هم شدم ... اوایل فقط تمرینی ... بعد حمل سلاح هم برام عادی شد ... هر کس دو بار بهم نگاه می کرد اسلحه ام رو در میاوردم ... علی الخصوص مواد هم خودش محرک شده بود و شجاعت و اعتماد به نفس کاذب بهم داده بود ... در حد ترسوندن بود اما انگار سلطان اون جنگل شده بودم ... .

.

درگیری به حدی رسید که پای پلیس اومد وسط ... یه شب ریختن داخل خونه ها و همه رو دستگیر کردن ...

.

 دادگاه کلی و گروهی برگزار شد ... با وجود اینکه هنوز هفده سالم کامل نشده بود و زیر سن قانونی بودم ... مثل یه بزرگسال باهام رفتار می کردن ... وکیلم هم تلاشی برای کمک به من یا تخفیف مجازات نکرد ... .

.

به 9 سال حبس محکوم شدم ... یه نوجوان زیر 17 سال، توی زندان و بند بزرگسال ها ... آدم هایی چند برابر خودم ... با انواع و اقسام جرم های ... .

داستان فرار از جهنم: قسمت ششم

( قسمت ششم: این تازه اولش بود )

.

 یه سال دیگه هم همین طور گذشت ... کم کم صدای بچه ها در اومد ... اونها هم می خواستن مثل کین برن سراغ دزدی مسلحانه، یه عده هم می خواستن برن سراغ پخش مواد ... از دزدی های پایین شهر چیز خاصی در نمی اومد ... .

.

برادر جاستین توی یکی از باندهای مواد بود ... پول خوبی می دادن ... قرار شد واسطه دبیرستان ها بشیم ... پلیس کمتر به رفت و آمد یه نوجوون بین بچه های دبیرستانی شک می کرد ... .

.

همون روز اول به همه مون چند دست لباس جدید و مرتب دادن ... و من بعد از چند سال، بالاخره جایی برای خوابیدن پیدا کرده بودم ... جایی که نه سرد بود نه گرم ... اما حداقل توی روزهای بارونی خیس نمی شدم ... .

.

اوایل خیلی خوشم اومده بود اما فشار روانی روز به روز روم بیشتر می شد ... کم کم خودم هم کشیده شدم سر مواد ... .

.

بیشترین فروش بین بچه ها مال من بود ... خیلی از کارم راضی بودن ... قرار شد برم قاطی بالاتری ها ... روز اول که پام رو گذاشتم اونجا وحشت همه وجودم رو پر کرد ... یه مشت آشغال هیکل درشت که همه بدن شون خالکوبی بود و تنها دمخورشون مواد، مشروب و فاحشه

ها بودن ... اما تازه این اولش بود ... .

.

رئیس باند تصمیم گرفت منطقه اش رو گسترش بده ... گروه ها با هم درگیر شدن ... بی خیال و توجه به مردم ... اوایل آروم تر بود ... ریختن توی یکی از خونه های ما و همه رو به گلوله بستن ... بچه های گروه ما هم باهاشون درگیر شدن ... درگیری به یه جنگ خیابونی تمام عیار تبدیل شده بود ... منم به خاطر دست فرمونم، راننده بودم ...

.

داستان فرار از جهنم: قسمت پنجم

( قسمت پنجم: زندگی در خیابان )

.

شب رفتم خونه ... یه سری از وسایلم رو برداشتم و زدم بیرون .. شب ها زیر پل یا گوشه خیابون می خوابیدم ... دیگه نمی تونستم سر کار پاره وقتم برم ... می ترسیدم فرارم رو از پرورشگاه به پلیس گزارش کرده باشن ...

.

.

 اوایل ترس و وحشت زیادی داشتم ... شب ها با هر تکانی از خواب می پریدم ... توی سطل های آشغال دنبال غذا و چیزهای دیگه می گشتم ... تا اینکه دیگه خسته شدم ... زندگی خیلی بهم سخت می گذشت ... .

.

با چند تا بچه خیابون خواب دیگه مثل خودم آشنا شدم و رفتیم دزدی ... اوایل چیز دندون گیری نصیب مون نمی شد ... ترس و استرس وحشتناکی داشت ... دفعات اول، تمام بدنم به رعشه می افتاد و تکرر ادرار می گرفتم ... کم کم حرفه ای شدیم ... با نقشه دزدی می کردیم ... یه باند تشکیل دادیم و دست به دزدی های بزرگ تر و حساب شده تر می زدیم ... تا اینکه یه روز کین پیشنهاد خرید اسلحه داد و کار توی بالای شهر رو داد ... .

.

من از دزدی مسلحانه خوشم نمی اومد ... کارهای بزرگ پای پلیس رو وسط می کشید ... توی محله های ما به ندرت پلیس می دیدی ... اگر سراغ قاچاقچی ها هم نمی رفتی امنیتش بیشتر بود ... اما اونجا با اولین صدایی پلیس می ریخت سرت و اصلا مهم نبود چند سالته ... .

.

بین بچه ها دو دستگی شد ... یه عده طرف منو گرفتن ولی بیشتری رفتن سمت کین ... حرف حالی شون نبود ... در هر صورت از هم جدا شدیم ... قرار شد هر کس راه خودش رو بره ...

.

داستان فرار از جهنم: قسمت چهارم

قسمت چهارم: خشونت از نوع درجه B )

.

تمام وجودم آتش گرفته بود ... برگشتم خونه ... دیدم مادرم، تازه گیج و خمار داشت از جاش بلند می شد ... اصلا نفهمیده بود بچه هاش از خونه رفتن بیرون ... اصلا نفهمیده بود بچه های کوچیکش غرق خون، توی تنهایی جون دادن و مردن ... .

.

زجر تمام این سال ها اومد سراغم ... پریدم سرش ... با مشت و لگد می زدمش ... بهش فحش می دادم و می زدمش ... وقتی خدمات اجتماعی رسید، هر دومون زخمی و خونی بودیم ... .

.

بچه ها رو دفن کردن ... اجازه ندادن اونها رو برای آخرین بار ببینم ... توی مصاحبه خدمات اجتماعی، روان شناس ازم مدام سوال می کرد ... دلم نمی خواست باهاش حرف بزنم ... تظاهر می کرد که من و دیلمون، برادر دیگه ام، براش مهم هستیم اما هیچ حسی توی رفتارش نبود ... .

.

فقط به یه سوالش جواب دادم ... الان که به زدن مادرت فکر می کنی چه حس و فکری بهت دست میده؟ ... فکر می کنی کار درستی کردی؟ ...

.

 درست؟ ... باورم نمی شد همچین سوالی از من می کرد ... محکم توی چشم هاش زل زدم و گفتم ... فقط به یه چیز فکر می کنم ... دفعه بعد اگر خواستم با یه هیکل بزرگ تر درگیر بشم؛ هرگز دست خالی نرم جلو ... .

.

من و دیلمون رو از هم جدا کردن و هر کدوم رو به یه پرورشگاه فرستادن و من دیگه هرگز پیداش نکردم ...

.

 بعد از تحویل به پرورشگاه، اولین لحظه ای که من و مسئول پرورشگاه با هم تنها شدیم ... یقه ام رو گرفت و منو محکم گذاشت کنار دیوار ... با حالت خاصی توی چشم هام نگاه کرد و گفت ... توی پرونده ات نوشتن خشونت از نوع درجه B.... توی پرورشگاه من پات رو کج بزاری یا خلاف خواسته من کاری انجام بدی ؛ جهنمی رو تجربه می کنی که تا حالا تجربه نکرده باشی ... .

.

من یه بار توی جهنم زندگی کرده بودم ... قصد نداشتم برای دومین بار تجربه اش کنم ... این قانون جدید زندگی من بود ... به خودت اعتماد کن و خودباوری داشته باش چون چیزی به اسم عدالت و انسانیت وجود نداره ... اینجا یه جنگل بزرگه ... برای زنده موندن باید قوی ترین درنده باشی ... .

.

از پرورشگاه فرار کردم ... من ... یه نوجوان 13ساله ... تنها ... وسط جنگلی از دزدها، قاتل ها، قاچاقچی ها و فاحشه ها ...

.

داستان فرار از جهنم: قسمت سوم

قسمت سوم: خداحافظ بچه ها

.

نفهمیدم چطوری خودم رو به بیمارستان رسوندم ...

.

 قفل در شل شده بود ... چند بار به مادرم گفته بودم  اما اون هیچ وقت اهمیت نمی داد ... .

.

بچه ها در رو باز کرده بودن و از خونه اومده بودن بیرون ... نمی دونم کجا  می خواستن برن ... توی راه یه ماشین با سرعت اونها رو زیر گرفته بود ... ناتالی درجا کشته شده بود ... زمان زیادی طول کشیده بود تا کسی با اورژانس تماس بگیره ... آدلر هم دیر به بیمارستان رسیده بود ...

.

 بچه هایی که بدون سرپرست مونده بودن ... هیچ کس مسئولیت اونها رو قبول نکرده بود ... .

.

زمانی که من رسیدم، قلب آدلر هم تازه از کار ایستاده بود ... داشتن دستگاه ها رو ازش جدا می کردن ...

.

 نمی تونستم چیزی رو که می دیدم باور کنم ... شوکه و مبهوت فقط از پشت شیشه به آدلر نگاه می کردم ... حس می کردم من قاتل اونهام ... باید خودم در رو درست می کردم ... نباید تنهاشون می گذاشتم ... نباید ... .

.

مغزم هنگ کرده بود ... می خواستم برم داخل اتاق اما دکترها مانعم شدن ... داد می زدم و اونها رو هل می دادم ... سعی می کردم خودم رو از دست شون بیرون بکشم ... تمام بدنم می لرزید ... شقیقه هام می سوخت و بدنم مثل مرده ها یخ کرده بود ... التماس می کردم ولم کنن اما فایده ای نداشت ... .

.

خدمات اجتماعی تازه رسیده بود ... توی گزارش پزشک ها به مامورین خدمات اجتماعی شنیدم که آدلر بیش از ۴۵ دقیقه کنار خیابون افتاده بوده ... غرق خون ... تنها ... .

مسابقه نهم

سلام

یک مدت طولانی نبودم و باز هم یک مدت دیگه نیستم ولی به وب های خیلی از دوستان سر میزنم مثلا آقا یاور و دیگر دوستان البته با گوشی لذا نظر گذاشتن سخت میشه و ...

مسابقه نهم رو یک کم خاصش کردم.

بهترین خاطره خودتون در سال 1394 در خدمت به اهل بیت علیهم السلام و دفاع از دین رو برامون بنویسین.

به پنج نفر به قید قرعه جایزه میدم. ان شالله

موضوع مسابقه: بهترین خاطره اتفاق افتاده در سال 1394که در مورد دفاع شما از دین و یا خدمتی به اهل بیت علیهم السلام بوده رو برامون بنویسین.

جایزه: کارت شارژ 5 هزار تومانی

برندگان: 5 نفر که به قید قرعه انتخاب میشن

زمان مسابق: از الان تا 15 اردیبهشت 1395

خاطراتتون رو در قسمت نظرات درج کنید.

خاطراتی که ربطی به موضوع ندارن حذف میشن

جهت انجام قرعه کشی از یکی از دوستان درخواست می کنیم که انجامش بدن.

موفق باشید

داستان فرار از جهنم: قسمت دوم

( قسمت دوم: یک روز شوم ) .

.

صبح ها که از خواب بیدار می شدم ... مادرم تازه، مست و بدون تعادل برمی گشت خونه ... در حالی که تمام وجودش بوی گندی می داد روی تخت یا کاناپه ولو می شد ... دوباره بعد از ظهر بلند می شد ...قهوه، یکم غذا، آرایش و ...

.

 من، هر روز صبحانه بچه ها رو می دادم ... در رو قفل می کردم که بیرون نرن و می رفتم مدرسه ... بعد از ظهرها هم کار می کردم تا کمک خرج زندگی باشم ...

.

 پول بخور و نمیری بود اما حالم از پول های مادرم بهم می خورد ... گذشته از این، اگر بهشون دست می زدم بدجور کتک می خوردم ... ولی باز هم به زحمت خرج اجاره خونه و قبض هامون و هزینه زندگی درمیومد ...

.

.

 همه چیز رو به خاطر بچه ها تحمل می کردم تا اینکه اون روز شوم رسید ... سر کلاس درس نشسته بودم ... مدیر اومد دم در کلاس و معلم مون رو صدا زد ... همین طور که با هم حرف می زدن زیر چشمی به من نگاه می کردن ... مکث می کردن ... و دوباره ... .

.

تمام وجودم یخ کرده بود ... ترس و دلهره عجیبی رو تا مغز استخوانم  حس می کردم .... معلم مون دم در کلاس ایستاده بود ... نگاه عمیقی به من کرد ... استنلی لازمه چند لحظه باهات صحبت کنم ...

.

.

 از جا بلند شدم ...هر قدم که به سمتش می رفتم اضطرابم شدید تر می شد ... اما اون لحظات در برابر تجربه ای که در انتظارم بود؛ هیچ چیز نبود ... .

داستان دنباله دار فرار از جهنم قسمت اول

«#فرار_ازجهنم» .

(قسمت اول: اتحاد، عدالت، خودباوری)

.

من متولد ایالت لوئیزیانا، شهر باتون روژ هستم. ایالت ما تاثیر زیادی در اقتصاد امریکا داره و همیشه در کنار بزرگ ترین سازه های اقتصادی، بزرگ ترین جمعیت های کارگری حضور دارن ... .

هر چقدر این سازه ها بزرگ تر و جیب سرمایه دارها کلفت تر میشن ... فلاکت و فاصله طبقات هم بیشتر میشن ... و من در یکی از پایین ترین و پست ترین نقاط شهری به دنیا اومدم ... .

.

شعار مدارس و دانشگاه های ما اتحاد، عدالت، اعتماد و خودباوریه ... این چیزیه که از بچگی و روز اول، هر بچه ای توی لوئیزیانا یاد می گیره ... ما در سایه اتحاد، جامعه ای سرشار از عدالت بنا می کنیم و با اعتماد و خودباوری به خودمون کشور و آینده رو می سازیم ... ولی از نظر من، همه شون یه مشت مزخرفات بیشتر نبود ... .

.

برای بچه ای که در طبقه ما به دنیا بیاد ... چیزی به اسم عدالت و آینده وجود نداره ... برای ما کشوری وجود نداشت تا بهش اعتماد کنیم ... برای ما فقط یک مفهوم بود ... جنگ ... جنگ برای بقا ... جنگ برای زنده موندن ... .

.

بله ... من توی منطقه ای به دنیا اومدم که جولانگاه قاچاقچی ها و دلال های مواد مخدر، دزدها، آدمکش ها و فاحشه ها بود ... منطقه ای که هر روز توش درگیری بود ... تجاوز، دزدی، قتل و بلند شدن صدای گلوله، چیز عجیبی نبود ... درسته ... من وسط جهنم متولد شده بودم ... و این جهنم از همون روزهای اول با من بود ... .

.

من بچه ی یه فاحشه دائم الخمر بودم که مدیریت و نگهداری خواهر و برادرهای کوچک ترم با من بود ... من وسط جهنم به دنیا اومده بودم ... ..

شاهزاده روم

انیمیشن شاهزاده روم، یک تحول در نوع خود حساب میشه. تحول در تغییر رویکرد سینمای دینی از تولید فیلم و سریال به سوی انیمیشن.

ورود توانمندان عرصه تولیدات سینمای دینی به تولید و ساخت انیمیشن اگر چه شاید جامعه بازیگران و دست اندرکاران فنی سینما را که به صورت گسترده ذیل عنوان سینمای دینی بساط خود را پهن کرده اند، را به چالش بکشاند ولی از جنبه های متعدد وگوناگونی موفق تر و کارآمد تر است.

تولید فیلم و سریال بسیار وابسته به مافیای قدرت انسانی و اسطوره های بازیگری است که در انیمیشن ها به راحتی شاهد حذف آن خواهیم بود. البته در این جا هم تا حدی مافیا می تواند ایجاد شود البته نه به آن گستردگی فساد انسانی اش ...

1. تولید انیمیشن بسیار مقرون به صرفه تر است. شاهزاده روم با سیصد میلیون ساخته شده و دو میلیارد فروش داشته است . این را بسنجید با دوازده میلیارد محمد رسول الله هزینه تولید و مقداری که فروش داشته است.

2. تولید انیمیشن بسیار وابسته به توان فنی در عرصه نرم افزاری دارد که جامعه فنی ایرانی از آن بیگانه نیست و سالها ما شاهد تولید انیمیشن های نه چندان قوی در مسائل دینی بوده ایم. موسسه ریحان تهران انیمیشن های دو بعدی و سه بعدی قشنگی دارد که پیشنهاد می کنم برای کودکان زیر شش سال حتما خریداری کنید.

3. در سینما با شخصیت اول داستان هم ذات پنداری می شود که در ادامه فعالیت های سینمایی آن بازیگر، برداشت های مقدس و معنوی به بیراهه کشیده می شود مثلا مشهور است که می گویند حضرت یوسف بعدا دزد شد که اشاره به فعالیت های بعدی بازیگر نقش حضرت یوسف در سینما دارد.

4. بسیاری از مسائل انحطاطی اخلاقی که در جامعه سینمایی ایران مشاهده می شود مثل اختلاط غیر قابل توجیه که به هیچ عنوان در انحراف نسل جوان قابل جبران هم نیست در انیمیشن ها قابل حذف و حل است. انیمیشن شاهزاده روم در یک اتاق کوچک به وسیله جوانانی غیور و دین مدار ساخته شده است.

5. نسل نوجوان و کودک ما به راحتی با انیمیشن ها ارتباط برقرار می کنند و این همان سنی است که باید برای آموزش اعتقادی برنامه ریزی کرد. سینمای دینی مخاطبانش را در بین اصناف گوناگون اعتقادی جستجو می کند ولی انیمیشن ها خود شخصیت مخاطبان خود را می سازند.

6. در تولید انیمیشن به راحتی می توان فضای تخیلی را به تصویر کشید و نسبت داستان به واقع را به صورت خیالی توجیه کرد چرا که ذهن تخیلی بودن انیمیشن را به راحتی می پذیرد در حالیکه هم ذات پنداری با شخصیت اصلی و تأثیر گذار فیلم و سریال به راحتی افراد بزرگسال را منحرف می کند چرا که داستان در فیلم ها در همان فضایی اتفاق می افتد که در آن نفس می کشیم.

.

به نظر من سیاست منطقی در تبلیغ رسانه ای دین و مذهب، بروز فراوانی در تولیدات انیمیشنی خواهد داشت و در آینده نه چندان دور در صورت پشتیبانی کردن مراکز خصوصی و دولتی از تولید کنندگان جوان مذهبی و غیور، تولیدات جهانی خواهیم داشت.