شیطان

مرحوم حاج نقی آقای پوستشور ، نقل می کردند که کسی در یکی از پارک های انگلستان نشسته بوده ، شخصی نزد او می آید و سؤال می کند که چه کاره هستی؟ می گوید: هیچ کار و بیکار. می گوید: حاضری پیشنهاد ما را عملی کنی و متقابلا هر چه می خواهی به تو میدهیم؟ می گوید: پیشنهادتان چیست؟

می گوید: خیلی ساده است، می روی هند و پایی جسارت آمیز به یک گاو مقدس می زنی و فقط یک پایت را از دست می دهی ولی هر چه خواستی به تو میدهیم.

قبول می کند و این کار را انجام می دهد و پای مصنوعی هم برایش درست می کنند و به این وسیله، مدتی آتش اختلاف گاوپرستی را که سرد شده بود گرم نگه می دارند.

دوست دیندار

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

دوستانتان را در دنیا زیاد کنید زیرا در دنیا و آخرت سودمند هستند، در دنیا رفع نیازها به آنان وابسته است، اما در آخرت اهل دوزخ می گویند: ما شفاعت کننده و دوست نزدیکی نداریم.

توجه:

1. دوست دیندار مراد است.

2. دوست دیندار و با تقوا که ما را در راه راست حفظ کند می تواند در قیامت هم شفاعت ما را بکند.

مهدیا ( عجل الله تعالی فرجه الشریف )

مهدیا سایه لطفت ز سرم کم نشود

گردنم پیش کسی غیر شما خم نشود

.

گر رسانی ز کرم نوکر خود را به فلک

ذره ای از کرم و جود شما کم نشود

.

تا نیایی ز سرا پرده غیبت بیرون

سپری دوره افسردگی و غم نشود

.

تا بهار گل رخسار تو ظاهر نشود

چهره هستی ماتم زده خرم نشود

.

هر که از داغ فراق تو نسوزد چون شمع

به نهانخانه اسرار تو محرم نشود

.

هر که آواره و دیوانه کوی تو نشد

بهر او وصل جمال تو فراهم نشود

.

هر که در جان و دلش مهر و ولای تو بود

در قیامت بخدا اهل جهنم نشود

.

هر که از جام ولای تو شرابی نوشد

تا ابد تشنه یک جرعه زمزم نشود

.

هاشمی را ز عنایت نظری کن گاهی

گر نگاهش نکنی شهره عالم نشود

معاشرت با مردم

سید رضی در نهج البلاغه از امیر المؤمنین علیه السلام نقل می کند که حضرت فرمودند: چنان با مردم معاشرت کنید که اگر بمیرید بر شما بگریند و اگر از آن ها دور شدید مشتاق دیدار شما باشند.

نهج البلاغه، حکمت 9

خوش رفتاری

ابوربیع شامی می گوید: به حضور امام صادق علیه السلام رسیدم در حالی که خانه پر از جمعیت بود، حضرت فرمودند: ای شیعیان آل محمد صلی الله علیه و آله، آگاه باشید از ما نیست کسی که هنگام خشم بر خود مسلط نباشد، کسی که با یارانش به خوبی رفتار نکند، و به آنان که با او خوش اخلاقی کرده اند خوش خلقی نشان ندهد، با هم نشینانش به خوبی معاشرت نکند و نسبت به همسایگان خوش رفتار نباشد و رعایت نمک خوارگی را ننماید.

آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام ، شیخ حر عاملی ، ترجمه محمد علی فارابی و یعسوب عباسی

برندگان مسابقه اول

برای انتخاب برنده خیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلی زحمت کشیدم.

.

.

.

.

وای نمیدونین چقدره زحمت کشیدم ...............................................................................

.

.

.

.

سه نفرو به عنوان برنده انتخاب می کنیم.

به هر نفر هم یک جایزه میدیم

البته چون مسابقه اوله یک کمی با ارادت بیشتر ..............................................................

نفرات بدون ترتیب عبارتند از:

1. m.moradi در texting.blog.ir

2. تنها همدم ماه در 1z1z1.blog.ir

3. جناب بق بقو در baghbagho.blog.ir

این عزیزان لطف کنن بفرمایند که شارژ ایرانسل تقدیم کنیم یا شارژ همراه اول. برای همین پست پیام بذاری لطفا.

متشکرم.

ابوفاطمه

منبع برای مسابقه اول

کتاب مظلومی گمشده در سقیفه نوشته آقای لباف

پاسخ مسابقه اول

اینم از پاسخ مسابقه اول:

این مطلب اشتباهه چرا

چون به یک خلط تاریخی بر می گرده

این مسأله که در زمان امام علی علیه السلام، بعد از کشته شدن عثمان، همه مسلمونا با امام علی علیه السلام بیعت کردن به این معنا نیست که اونا امامت الهی حضرت رو قبول داشتن بلکه به این دلیل بیعت کردن که حضرت رو تنها کسی می دونستن که می تونه حق رو به جایگاهش برگردونه و عدالت رو اجرا کنه. از ظلم خسته شدن ولی آیا می فهمیدن امامت الهی چیه؟ به اون اعتقاد داشتن؟

جوابش اینه که نه با اینکه رسول خدا امامت الهی رو توضیح دادن ولی بیشتر مردم بهش معتقد نبودن دلیل تاریخی اش هم ماجرای سقیفه است.

بهرحال متکلمان مسلمان ( دانشمندان علم کلام )، از حیث تاریخی مردم اون زمان رو دو دسته می کردند دسته اول کسانی که در لشکر معاویه بودن و عثمان را برتر  می دونستن به اینها عثمانی می گفتن و گروه دوم کسانی بودن که در لشکر امیرالمومنین بودن و حضرت علی رو خلیفه چهارم میدونستن به اینها شیعه می گفتن.

یک عده ای هم مثل مالک اشتر ، ابن عباس، میثم تمار، کمیل، و عده ی دیگری بودن که قائل به ولایت و امامت الهی بودن و خلیفه های قبلی رو غاصب میدونستن و غدیر رو فراموش نکرده بودن . اینها در تاریخ نقل شده توسط اهل سنت جایگاهی ندارن و به اونها اشاره ی کاملی نشده و فقط به عنوان عده کمی در برابر اکثر جامعه معرفی شده اند.

در زمان امام حسین علیه السلام، کسانی که برای امام حسین علیه السلام نامه نوشتن همان کسانی بودن که با امیرالمومنین بیعت کردن و به امامت الهی حضرت اعتقاد نداشتن، اینها برای این به امام حسین علیه السلام نامه نوشتن که امید داشتن دنیاشون به برکت امام حسین خوب بشه.

اینها چون حضرت علی رو خلیفه چهارم قبول داشتن بهشون شیعه هم می گفتن برخلاف بیشتر مسلمونا که حضرت علی رو حتی خلیفه چهارم قبول نداشتن.

لذا این شبهه مطرح میشه که شیعه ها خودشون امام حسین رو دعوت کردن و خودشون هم کشتنش.

با دقت در این مطلب این حرفا دیگه زده نمیشه.

و بحث دوم اینه که انتظار در مکتب تشیع معنای خاصی داره. منتظر کسیه که به امامت الهی اهل بیت و امامان دوازده گانه اعتقاد داره و در عمل به اون اعتقادش جامه عمل می پوشانه. انتظار بهترین اعمال امت رسول خداست.

نتیجه: منتظران امام حسین علیه السلام با حضرت در لشکرش بودن و عده کمی هم در زندان بودن باقی منتظر حضرت نبودن. منتظران امام زمان علیه السلام هم با ظهور حضرت در لشکر حضرت خواهند بود و نه در مقابل حضرت.

نود و یکم

این پست نود و یکم این وبلاگ است.

این پستو برای این زدم که عرض کنم بعض پاسخ ها به قسمتی از اشکال اشاره کرده اند به همین خاطر سعی می کنم اگه خدا توفیق بده شرمنده دوستان همه شون نشم بهرحال باز هم منتظر پاسخ دوستانی هستم که سر می زنند ولی نظر نداده اند.

با تشکر

ارادتمند

نودم

اللهم عجل لولیک الفرج

استغفرالله ربی و اتوب الیه