وب نوشت های یک بیش فعال فرهنگی

از «نوف بکالی» روایت شده که می گوید: شبی امیرالمؤمنین علیه السلام را دیدم که از بستر برخاسته و به ستارگان می نگرد، آنگاه به من فرمود: ای نوف! خوابی یا بیدار؟

گفتم: بیدار.

فرمود: ای نوف! خوشا به حال پارسایانِ این جهان که دل در سرای دیگر بسته اند، آنان که زمین را فرش و خاک را بستر، و آب را شربت نوشین، و قرآن را شِعار (جامه زیرین، یعنی روش خود و زینت دل) و دعا را دِثار (جامه رو، یعنی مانع حوادث) قرار داده اند و همانند حضرت عیسی از دنیا بریده و جدا گشته اند.
ای نوف! حضرت داوود علیه السلام شب ها در چنین ساعتی از بستر برمی خواست و می گفت:

«این ساعتی است که هیچ بنده ای خدای بزرگ را نخواند، مگر این که دعایش مستجاب شود، جز آن که باج گیر یا جاسوس خبرچین، یا گزمه که همکار داروغه ستمگر است و یا نوازنده طنبور و طبل باشد.
نهج البلاغه فیض، حکمت 101، ص 1133