وب نوشت های یک بیش فعال فرهنگی

با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، انقلابیون، تلویزیون را یکی از مهم­ترین سازمان­های فرهنگی کشور پنداشتند. تلویزیون در زمان پیش از انقلاب، با آن چه جامعه مذهبی می­پسندید، فاصله­ی زیادی داشت. مطابقت نداشتن برنامه­های تلویزیون در تم و پوشش و موسیقی برنامه­ها و محتوای غیراخلاقی بعض فیلم و سریالها با خواسته­های مردم انقلابی موجب حذف آنچه که با سلیقه مردم مذهبی همخوان نبود شد. حذف موسیقی، حضور زنان و تولید فیلم­ها و برنامه­های غیرحماسی، چهره­ای انقلابی به تلویزیون بخشید. تقابل هر گونه موسیقی و بازیگری زنان، با تولیدات پسا انقلابی کاملا به رخ کشیده شد. با گذر زمان چهره­ی تلویزیون عوض شد. بی­توجهی و ناآگاهی مسئولین رسانه­ی ملی، در فهم مبانی دینی و انقلابی، موجب شد تلویزیون، تساهل و تسامح فرهنگی را که لازمه­ی یک رسانه­ی جمعی است، بر تمامی شاخصه­های فعالیت­های هنری انقلابی و دینی، تحمیل کند. گویا، تلویزیون، با تأثیرگذاری بر مدیران خویش، به بازنمایی شاکله­ی ذاتی خویش در مدیران انقلابی خود و تن­یافتگی مدیران سکولار در بدن مدیران انقلابی پرداخت. شاید بتوان ادعا کرد که همین مسأله، موجب تغییر آهسته شاخصه­های فعالیت های هنری انقلابی و دینی شده و مفهوم جدیدی از رسانه­ی دینی ارائه کرده است.