شفاعت حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها)

روایت داریم: روز قیامت که می‌شود، حضرت فاطمه زهرا _{علیها السلام} می‌آید در صحرای محشر، پیراهن غرقه به خون آقا ابا عبد الله الحسین _{علیه السلام} را می‌آورند، سر به آسمان می‌کنند می‌گویند: ای خدا تو حکم کن، بین ما و کسانی که به ما ظلم کردند، اذیت و آزار رساندند.

بعد اینگونه برای عزاداران فرزندشان ابا عبد الله علیه السلام دعا می‌کنند: خدایا هرکس برای حسین من گریه کرده، اشک ریخته شفاعت او را شامل حالش بکن. ما از او شفاعت بکنیم.

شفاعت حضرت زهرا سلام الله علیها پذیرفته می‌شود. خوشا بحال آنهایی که دو ماه برای ابا عبد الله علیه السلام اشک ریختند و گریه کردند. زحماتشان و مزدشان با حضرت زهرا علیها السلام است. اما داغ حضرت فاطمه زهرا با دل بچه‌ها، با دل مولا امیر المؤمنین علیه الصلاة و السلام چه کرد؟

             من به یک­باره در از قلعه خیبر کندم            داغ زهرای جوان از نفس انداخت مرا

طبق وصیت بی‌بی فاطمه زهرا _{علیها السلام} ، حضرت نیمه‌های شب بدن آزرده زهرایش را غسل می‌داد. وقتی که می‌خواست صورت بی‌بی فاطمه زهرا _{علیها السلام} را با کفنش بپوشاند، دید بچه‌ها و یتیم‌های زهرا _{علیه السلام} خیره‌ خیره نگاه می‌کنند. یک وقت آقا صدا زدند، حسنین من، زینبین من، بیایید برای آخرین بار با مادر جوانتان وداع و خداحافظی بکنید. آقا امیرالمؤمنین _{علیه السلام} می‌فرماید: خدا را شاهد می‌گیرم، حسنین آمدند خودشان را بر سینه مادر انداختند. یک وقت ناله جانسوزی از دل فاطمه زهرا _{علیها السلام} بلند شد، بندهای کفن باز شد، حسنین را به سینه چسبانید، آنچنان این منظره دلخراش بوده، یک وقت ندایی از آسمان بلند شد «یا أَبَا الْحَسَنِ ارْفَعْهُمَا عَنْهَا»( بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار/ مجلسی/ ج‏43/179    باب 7 ما وقع علیها من الظلم و بکائها و حزنها و شکایتها فی مرضها إلى شهادتها و غسلها و دفنها و بیان العله فی إخفاء دفنها صلوات الله علیها و لعنه الله على من ظلمها .....  ص : 155) یا علی یتیمان زهرا را از روی سینه مادر بردار. ملائکه آسمان به گریه و ناله درآمدند، طاقت دیدن این صحنه را ندارند. مولا نزدیک آمدند، یتیمان زهرا _{علیها السلام} را نوازش و محبت کردند، با مهربانی اینها را جدا کردند. عرض کنیم: علی جان، کاش می‌آمدی کربلا کنار قتلگاه. با یتیمان حسین این­ها چه کردند؟ آیا آمدند با نوازش و محبت؟ نه! آمدند با تازیانه. دختر ابا عبد الله را از بدن آغشته به خون پدر جدا کردند...

«لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم.»

حجةالاسلام و المسلمین فرحزاد

 

۲۴ صندوقچه انسان درقیامت

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند : در روز قیامت براى هر روز از روزهاى عمر انسان بیست و چهار گنجینه، به تعداد ساعات شبانه روز، گشوده مى شود. گنجینه اى را پر از نور و شادمانى مى بیند و با مشاهده آن چنان شادى و سرورى به او دست مى دهد که اگر میان دوزخیان تقسیم شود احساسِ دردِ آتش را از یادشان مى برد. این گنجینه ساعتى است که در آن پروردگارش را اطاعت کرده است

سپس گنجینه دیگرى برایش باز مى شود و آن را تاریک و بدبو و وحشتناک مى یابد و از مشاهده آن چنان ترس و وحشتى به او دست مى دهد که اگر میان بهشتیان تقسیم شود، نعمتِ بهشت را به کام آنها تلخ مى سازد و آن ساعتى است که در آن پروردگارش را نافرمانى کرده است.

آن گاه گنجینه دیگرى برایش گشوده مى شود و آن را خالى مى یابد و در آن چیزى که او را شادمان یا ناراحت کند یافت نمى شود و آن ساعتى است که در آن خواب بوده یا به امور مباح دنیا اشتغال داشته است. پس، از این که مى توانسته این ساعت و لحظات را با کارهاى خوب پُر کند و نکرده چنان احساسى از غبن و اندوه به او دست مى دهد که در وصف نمى گنجد. و از این باب است این سخنِ خداوند متعال: «آن [روز] روز حسرت خوردن است».

 *عده الداعی ص 113